بهارا!
بهارا! چشممان روشن! رسیدی
دوباره در رگِ هستی خزیدی
بهار! دوش بر دوشِ جوانی
چه زیبا در دلِ ما آرمیدی
*
بهارا! باز پیغام از که داری!
که اینسان پایکوب و شادکاری
بدامن، خرمنی از جنسِ رویش
به لب، آوازخوانِ آبشاری
*
بهارا! وه چه سالِ ناخوشی بود!
نه بانگی، نی سرودِ چاوشی بود!
نه شعری از لبِ هستی تراوید
بهارا! سرد سالِ خامشی بود
*
بهارا! خنجرستانی ست غربت!
شقاوتبار میدانی ست غربت !
در این بن بستِ نازای بلاخیز
بهارا! شیونستانی ست غربت!
*
بهارا باز میهن در عذاب است
بهارا! چشمِ آزادی بخواب است
بهارا! گوش بر حرفِ دلم ده
که اندوهم فزون از صد کتاب است
*
بهارا! از دیارِ ما گذشتی؟
بهارا! باز در هر خانه گشتی؟
بهارا! بر سرِ راهت بدینسوی
دمی بر چشمِ بامِ ما نشستی؟
*
بهارا! باز شیرازِ دل انگیز
به لب دارد نوای زندگی خیز؟
و یا چشمِ دلش دریای خون است؟
ز خوفِ خنجرِ پاییزِ خونریز!
*
بهارا با من از فردا سخنگوی!
بیا از عشق بی پروا سخن گوی!
مگو از پچ پچِ جاریِ جنگل!
بیا بنشین دمی از « ما » سخنگوی!
*
بهارا! عشق یعنی زندگانی
بهارا! زندگی یعنی جوانی
جوان جانی به آوندِ طبیعت
تو خود آمیزه ی جانِ جهانی
*
بهارا! سبزیِ چشمت فزون باد!
زمستان و خزانت واژگون باد!
بهارا! دستهایت بارورتر
گلِ رخسارِ جانت لالگون باد!
*
بهارا شادبادا گامهایت!
گلِ فریاد بادا در صدایت!
بهارا1 راز شیرینِ شکفتن
انوشه زاد یادا در نگاهت!
یاور استوار اسفند 1367 استکهلم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر