نوبت گرفتن مدال رسيد، وزير خودش را به لندن رساند
عباسي اما در هشت روزي که از المپيک گذشت، در لندن نبود. او کنار ورزشکاراني که باختند، نايستاد و عکس يادگاري نگرفت. او در المپيک نبود تا ببيند که چگونه حق بوکسور ايراني را پايمال کردند. حق کشي داور آلماني را تمام دنيا تقبيح کردند جز وزير ورزش. سايت ياهو و کاربرانش مظاهري را برنده دانستند و بالا بردند اما از دهان مبارک وزير ورزش حتي کلمه‌اي درنيامد.
م .لنگرودي
90: محمد عباسي، وزير ورزش و جوانان، کسي که سايه استيضاح را بالاي سرخود حس مي‌کند، ديروز به لندن رسيد. او قرار است کنار ورزشکاراني بايستد که شانس گرفتن مدال را دارند.
عباسي اما در هشت روزي که از المپيک گذشت، در لندن نبود. او کنار ورزشکاراني که باختند، نايستاد و عکس يادگاري نگرفت. او در المپيک نبود تا ببيند که چگونه حق بوکسور ايراني را پايمال کردند. حق کشي داور آلماني را تمام دنيا تقبيح کردند جز وزير ورزش. سايت ياهو و کاربرانش مظاهري را برنده دانستند و بالا بردند اما از دهان مبارک وزير ورزش حتي کلمه‌اي درنيامد.
قايقرانان ايراني نتايج خوبي نگرفتند. کسي از آنها توقع نداشت اما آرزو دهقان، سولماز عباسي و محسن شادي آنجا «تنها» بودند؛ لابد براي اينکه تقاص حمايت خود از رئيس برکنار شده قايقراني را بدهند. آيا روا نبود مقامي در حد وزير آنجا باشد و از آنان دلجويي کند؟ از «الهه احمدي» که گريست و بسياري از ورزشدوستان ايراني را متاثر کرد، چطور؟ از تيراندازان ايراني که پشت رئيس قبلي ايستادند و زيربار تغييرات ديکته شده، نرفتند، چطور؟ آيا آنها محکوم به مبارزه در غربت بودند و گزارشگران تلويزيوني بايد کار مقامات ورزش را جبران مي‌کردند؟ وزير، کنار سعيد محمدپور و کيانوش رستمي هم نبود. برنز، برق طلا را ندارد اما دست کم آنها يک «رضازاده» داشتند که در لحظات شکست، کنارشان باشد.
وزير خودش را به لندن رسانده و خدا را شکر، صحيح و سالم، در پايتخت انگليس فرود آمده. زمان خوبي را هم انتخاب کرده؛ همزمان با آغاز کشتي‌هاي سوريان، شانس اول کسب مدال طلا.
تازه، سليمي هم هست و بين عکس يادگاري وزير با مدال آوران احتمالي وزير، زياد فاصله نمي‌افتد. اگر اوضاع بر وفق مراد باشد، مي‌توان يک آلبوم جمع و جور براي وزير درست کرد که در مجلس، خيلي به کارش مي‌آيد و احتمالا پرونده استيضاحش را براي هميشه مي‌بندد.
نمي‌گوييم وزير نبايد مي‌رفت. اتفاقا بايد در لندن حضور مي‌داشت تا ورزشکاران بدانند که مقام عالي ورزش، کنارشان هست اما او زودتر بايد مي‌رفت کمي زودتر، تا شائبه‌اي که حالا به وجود آمده، پيش نمي‌آمد.
وزير بايد مي‌رفت تا دست نوازش روي بازنده‌ها بکشد نه اينکه با برنده‌ها عکس يادگاري بگيرد. مطمئن باشيد که او در اين حالت بيشتر در اذهان مي‌ماند، اما چه کنيم که قاعده کلي «شکست بي‌پدر است و پيروزي، هزار صاحب دارد.» در مورد هم صدق مي‌کند.
***
کميته بين‌المللي، رئيس کميته ملي را مي‌شناسد و الحمداله، محمد علي‌آبادي حي و حاضر در لندن است. اما به نظر مي‌رسد او کارهاي مهمتري دارد؛ شرکت در افتتاحيه المپيک که يادتان هست؟
براي ما المپيک از امروز شروع مي‌شود اما آنهايي که باختند و تنها بودند، انتظار بيشتري داشتند، درست مثل ما، آقايان عباسي و علي‌آبادي!
90: محمد عباسي، وزير ورزش و جوانان، کسي که سايه استيضاح را بالاي سرخود حس مي‌کند، ديروز به لندن رسيد. او قرار است کنار ورزشکاراني بايستد که شانس گرفتن مدال را دارند.
عباسي اما در هشت روزي که از المپيک گذشت، در لندن نبود. او کنار ورزشکاراني که باختند، نايستاد و عکس يادگاري نگرفت. او در المپيک نبود تا ببيند که چگونه حق بوکسور ايراني را پايمال کردند. حق کشي داور آلماني را تمام دنيا تقبيح کردند جز وزير ورزش. سايت ياهو و کاربرانش مظاهري را برنده دانستند و بالا بردند اما از دهان مبارک وزير ورزش حتي کلمه‌اي درنيامد.
قايقرانان ايراني نتايج خوبي نگرفتند. کسي از آنها توقع نداشت اما آرزو دهقان، سولماز عباسي و محسن شادي آنجا «تنها» بودند؛ لابد براي اينکه تقاص حمايت خود از رئيس برکنار شده قايقراني را بدهند. آيا روا نبود مقامي در حد وزير آنجا باشد و از آنان دلجويي کند؟ از «الهه احمدي» که گريست و بسياري از ورزشدوستان ايراني را متاثر کرد، چطور؟ از تيراندازان ايراني که پشت رئيس قبلي ايستادند و زيربار تغييرات ديکته شده، نرفتند، چطور؟ آيا آنها محکوم به مبارزه در غربت بودند و گزارشگران تلويزيوني بايد کار مقامات ورزش را جبران مي‌کردند؟ وزير، کنار سعيد محمدپور و کيانوش رستمي هم نبود. برنز، برق طلا را ندارد اما دست کم آنها يک «رضازاده» داشتند که در لحظات شکست، کنارشان باشد.
وزير خودش را به لندن رسانده و خدا را شکر، صحيح و سالم، در پايتخت انگليس فرود آمده. زمان خوبي را هم انتخاب کرده؛ همزمان با آغاز کشتي‌هاي سوريان، شانس اول کسب مدال طلا.
تازه، سليمي هم هست و بين عکس يادگاري وزير با مدال آوران احتمالي وزير، زياد فاصله نمي‌افتد. اگر اوضاع بر وفق مراد باشد، مي‌توان يک آلبوم جمع و جور براي وزير درست کرد که در مجلس، خيلي به کارش مي‌آيد و احتمالا پرونده استيضاحش را براي هميشه مي‌بندد.
نمي‌گوييم وزير نبايد مي‌رفت. اتفاقا بايد در لندن حضور مي‌داشت تا ورزشکاران بدانند که مقام عالي ورزش، کنارشان هست اما او زودتر بايد مي‌رفت کمي زودتر، تا شائبه‌اي که حالا به وجود آمده، پيش نمي‌آمد.
وزير بايد مي‌رفت تا دست نوازش روي بازنده‌ها بکشد نه اينکه با برنده‌ها عکس يادگاري بگيرد. مطمئن باشيد که او در اين حالت بيشتر در اذهان مي‌ماند، اما چه کنيم که قاعده کلي «شکست بي‌پدر است و پيروزي، هزار صاحب دارد.» در مورد هم صدق مي‌کند.
***
کميته بين‌المللي، رئيس کميته ملي را مي‌شناسد و الحمداله، محمد علي‌آبادي حي و حاضر در لندن است. اما به نظر مي‌رسد او کارهاي مهمتري دارد؛ شرکت در افتتاحيه المپيک که يادتان هست؟
براي ما المپيک از امروز شروع مي‌شود اما آنهايي که باختند و تنها بودند، انتظار بيشتري داشتند، درست مثل ما، آقايان عباسي و علي‌آبادي!
منبع: سایت 90
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر